ผลงาน : เป็นผู้ประดิษฐ์หลอดไฟฟ้า, หีบเสียง, จานเสียง, เครื่องบันทึกเสียง, กล้องถ่ายภาพยนตร์
โทมัส เอดิสัน “ยอดนักประดิษฐ์” ที่เริ่มประดิษฐ์สิ่งของเมื่อเขามีอายุเพียง 10 ขวบ สามารถสร้างเครื่องบันทึกเสียงได้ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนหูหนวก และทำงานอย่างขยันขันแข็ง ค้นคว้าไม่หยุดหย่อน จนมีเวลานอนเพียง 4-5 ชั่วโมงเท่านั้น เขาได้รับการยกย่องให้เป็นนักประดิษฐ์และนักวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้เรียนหนังสือมากนัก แต่สามารถจะศึกษาหาความรู้ได้จากนอกโรงเรียนและคนคว้าทดลองด้วยตนเอง จนมีชื่อเสียงโด่งดัง
โทมัส เอลวา เอดิสัน เกิดใน ค.ศ. 1847 ที่มลรัฐโอไฮโอ สหรัฐอเมริกา เมื่อเข้าโรงเรียนครูกล่าวว่าเขาไม่สามารถเรียนคณิตศาสตร์ก็ได้ ดังนั้นหลังจากเรียนอยู่ได้ 3 เดือน บิดามารดาก็ต้องเอาออกจากโรงเรียน แล้วมารดาก็เป็นผู้สอนแทนเธอ สอนให้อ่านและเขาก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับเคมีที่สามารถจะหาได้
พออายุได้ 12 ปี เขาได้ทำงานเป็นเด็กเดินข่าวของรถไฟ ขายหนังสือพิมพ์และผลไม้ เอดิสันหูตึงเพราะถูกพนักงานรักษารถไฟคนหนึ่งกระแทกที่หูอย่างแรง เมื่อเขาทำสารเคมีชนิดหนึ่งหกลงไปจนเกิดไฟลุกในรถเก็บของ ซึ่งเอดิสันใช้เป็นห้องทำงาน และทำการทดลองวิทยาศาสตร์ แต่ตามที่เอดิสันแถลงด้วยตนเองนั้น เขากล่าวว่า “การที่หูเขาเกิดพิการก็เพราะมีคนรถไฟคนหนึ่งได้ช่วยเหลือโดยจับหูเขาดึงขึ้นมาบนรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่คันหนึ่ง ขณะที่เขาเลื่อนไถลลงไปใต้ท้องรถไฟและจวนเจียนจะถูกล้อทับอยู่แล้ว”
การที่เอดิสันกลายเป็นคนหูพิการ มิได้ช่วยให้เขารอดชีวิตอยู่เท่านั้น แต่ยังเป็นการช่วยเหลือให้มีเครื่องบันทึกเสียงเกิดขึ้นอีกด้วย
จากอุบัติเหตุที่ทำให้เกิดไฟไหม้ครั้งนั้น ทำเอดิสันถูกไล่ออกและตกงาน แต่ไม่มีสิ่งใดทำให้เขาท้อแท้ได้ นายสถานีประทับใจในความเฉลียวฉลาดและไหวพริบของเขา จึงได้สอนเรื่องการส่งโทรเลขให้ ดังนั้นเมื่อเขาอายุได้ 15 ปี ก็ได้งานเป็นคนส่งโทรเลข เขาได้ประดิษฐ์เครื่องทุ่นแรงสำหรับส่งข่าวโทรเลขในปี ค.ศง 1869 ขณะอายุได้ 21 ปี และได้จดลิขสิทธิ์สิ่งประดิษฐ์ชิ้นแรกของเขา เอดิสันได้จดลิขสิทธิ์สิ่งประดิษฐ์ของเขามากกว่า 1,200 อย่าง
เขาได้ประดิษฐ์สิ่งสำคัญขึ้นหลายอย่างเกี่ยวกับกระแสไฟฟ้า ความจริงเขาเป็นคนที่มีทักษะที่จะปฏิบัติตามความคิดใหม่ ๆ ได้ทุกอย่าง เราระลึกถึงเอดิสันในเรื่องแสงไฟฟ้า เพราะขณะนั้นยังไม่มีไฟฟ้าใช้ในการใช้ในการให้แสงสว่างในบ้านธรรมดาได้ เพราะยังไม่มีหลอดไฟฟ้าที่มีประสิทธิภาพ ภายในบ้านยังต้องใช้เทียนหรือตะเกียงน้ำมัน และประมาณปี ค.ศ. 1850 จึงเริ่มใช้ก๊าซ ตอนต้นศตวรรษที่ 19 เซอร์ฮัมฟรีย์ เดวี่ ได้ประดิษฐ์ตะเกียงที่ทำให้เกิดแสงโดยผ่านกระแสไฟฟ้าไปยังแท่งคาร์บอน 2 แท่ง ทำให้เกิดความสว่างขึ้น แต่ก็ใช้ให้แสงสว่างในท้องถนน เพราะมีขนาดใหญ่และเทอะทะ ไม่เหมาะที่จะใช้ในบ้านเรือน ต่อมาในปี 1878 นักวิทยาศาสตร์ โจเซฟ สวอน มาจากเมืองซันเดอแลนด์ ได้ประดิษฐ์หลอดไฟฟ้าขึ้นเป็นครั้งแรก เขาใช้แท่งคาร์บอนเล็ก ๆ ติดในกระเปาะแก้ว และทำให้แท่งคาร์บอนร้อนด้วยไฟฟ้า ทำให้เกิดแสงสว่างขึ้น คาร์บอนไม่เหมือนกับโลหะทั้งหลาย สามารถทำให้ร้อนพอที่จะให้ความสว่างโดยไม่หลอมละลาย แต่หลอดไฟของสวอนให้แสงสว่างน้อยเกินไป ไม่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ เอดิสันซึ่งทำงานด้านเดียวกับสวอนในสหรัฐอเมริกา มองเห็นทางที่จะปรับปรุงสิ่งประดิษฐ์ของสวอนให้ดีขึ้นได้ ถ้าทำให้หลอดแก้วเป็นสุญญากาศ แท่งคาร์บอนหรือเส้นลวด ก็จะเกิดแสงสว่างที่สว่างกว่า โดยที่ไม่ทำให้หลอดแก้วร้อนเกินไป ดังนั้นเอดิสันและโจเซฟ สวอน จึงได้รับเกียรติร่วมกันในสิ่งประดิษฐ์ที่สำคัญนี้
เอดิสันได้ประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ กว่า 1,200 ชนิด ผลงานของเขา อาทิ เช่น แสงไฟฟ้า หีบเสียง เครื่องบันทึกเสียง ฯลฯ
เอดิสันทำงานอย่างขยันขันแข็ง คืนหนึ่ง ๆ เขานอนเพียง 4-5 ชั่วโมงเท่านั้น ในตอนปลายชีวิตสุขภาพของเขาทรุดโทรมไปมาก และถึงแก่กรรมในปี ค.ศ.1931
2 ความคิดเห็น:
เยี่ยมค่ะครูหนูให้หานักวิทยาศาสตร์พอดีเลย
ดีมากค่ะ😍
ดีมากครับ
แสดงความคิดเห็น